به مناسبت 16 آذرروزدانشجو!
چند ماه پس ازکودتای ننگین ارتجاعی – استعماری بیست وهشت مرداد سی دو، در آن سالهای سرد وسیاه که سرها درگریبان بود و سلامت را پاسخ نمی گفتند، دانشجویان قهرمان ایران، سیاوش وار بپاخاسته وبه آتش زدند. فریادشان همچون رعد درآسمان ماتم زده ایران صدا کرد. خون سرخ سه ستاره تابناک جنبش دانشجویی ایران، «بزرگ نیا»، «شریعت رضوی» و «قندچی»، سنگفرش حیاط دانشکده فنی دانشگاه تهران را در 16 آذر سال 1332 گلگون کرد. ازآن پس شانزده آذر به نام روز دانشجو درتاریخ مبارزات خونبارمردم ایران به ثبت رسید. خون جوشان وتاثیرگذاردانشجویان دانشکده تهران، بال وپردرآورد، به پرواز درآمد ودرمسیرپرپیج وخم مبارزات مردم ایران طی طریق کرد.
چهل سال قبل درچنین روزهایی دانشگاه فردوسی مشهد مثل همه دانشگاههای سراسر ایران حال وهوای دیگری به خود گرفته بود. آذرماه هزاروسیصد وپنجاه وچهار، شاه واربابانش به یمن سرکوب ساواک وقتل عام مبارزان ومجاهدان، ایران را جزیره ثبات می پنداشتند. شعاردیوارموش دارد وموش هم گوش بسیاررایج بود. بقول شاعر:
درین سرای بی کسی کسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند
درچنین اوضاع واحوالی بود که 16 آذر از راه رسید. چند روز مانده به روز موعود گارد دانشگاه درخیابان دانشگاه مشهد و خیابانهای منتهی مستقرشدند. ساواکی ها درهمه جاسرک می کشیدند. جاسوسان و مخبرین ساواک بیشترازپیش سر و کله شان پیداشده بود. انتظاربه سرآمد و 16 آذری دیگر! کلاسهای دانشگاه کم و بیش تعطیل شده بود. سلف سرویس نهارخوری دانشگاه مشهد مملو ازدانشجوبود. اوضاع کاملا غیرعادی به نظرمیرسید. سرهرمیزنهارخوری ماموری نشسته بود. ازسروکله طرف معلوم بود که نمی تواند دانشجو باشد!......
چند ماه پس ازکودتای ننگین ارتجاعی – استعماری بیست وهشت مرداد سی دو، در آن سالهای سرد وسیاه که سرها درگریبان بود و سلامت را پاسخ نمی گفتند، دانشجویان قهرمان ایران، سیاوش وار بپاخاسته وبه آتش زدند. فریادشان همچون رعد درآسمان ماتم زده ایران صدا کرد. خون سرخ سه ستاره تابناک جنبش دانشجویی ایران، «بزرگ نیا»، «شریعت رضوی» و «قندچی»، سنگفرش حیاط دانشکده فنی دانشگاه تهران را در 16 آذر سال 1332 گلگون کرد. ازآن پس شانزده آذر به نام روز دانشجو درتاریخ مبارزات خونبارمردم ایران به ثبت رسید. خون جوشان وتاثیرگذاردانشجویان دانشکده تهران، بال وپردرآورد، به پرواز درآمد ودرمسیرپرپیج وخم مبارزات مردم ایران طی طریق کرد.
چهل سال قبل درچنین روزهایی دانشگاه فردوسی مشهد مثل همه دانشگاههای سراسر ایران حال وهوای دیگری به خود گرفته بود. آذرماه هزاروسیصد وپنجاه وچهار، شاه واربابانش به یمن سرکوب ساواک وقتل عام مبارزان ومجاهدان، ایران را جزیره ثبات می پنداشتند. شعاردیوارموش دارد وموش هم گوش بسیاررایج بود. بقول شاعر:
درین سرای بی کسی کسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند
درچنین اوضاع واحوالی بود که 16 آذر از راه رسید. چند روز مانده به روز موعود گارد دانشگاه درخیابان دانشگاه مشهد و خیابانهای منتهی مستقرشدند. ساواکی ها درهمه جاسرک می کشیدند. جاسوسان و مخبرین ساواک بیشترازپیش سر و کله شان پیداشده بود. انتظاربه سرآمد و 16 آذری دیگر! کلاسهای دانشگاه کم و بیش تعطیل شده بود. سلف سرویس نهارخوری دانشگاه مشهد مملو ازدانشجوبود. اوضاع کاملا غیرعادی به نظرمیرسید. سرهرمیزنهارخوری ماموری نشسته بود. ازسروکله طرف معلوم بود که نمی تواند دانشجو باشد!......
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر